tekst

SCULPTURAL ACTS – Jet de Kort, 2023

Mijn fotografisch werk bevindt zich op een kruispunt tussen het sculpturale en het performatieve.

Het lichaam fungeert als een sculpturaal element. Ze richt zich op de verbinding tussen object en lichaam.
 Objecten overleven ons, we vinden ze terug in archeologische sites. Ze roepen de vraag op naar de functie van vroegere handelingen.

Speelse verwijzingen naar de sokkel leggen een referentie naar mijn sculpturaal verleden. Cultuurhistorische materialen zoals marmer gaan samen met alledaagse materialen die ik vind in mijn omgeving. Tekeningen, vormen en kleuren verwijzen naar de praktijk van de kunstenaar; in mijn werk zijn dat belangrijke objecten.

Mijn belangstelling gaat uit naar interacties, associaties, enscenering en kleuraccenten. De foto’s tonen geen zelfportret. De nadruk ligt eerder op de sculpturale taal van het lichaam in interactie met objecten en hun plaats binnen een geënsceneerde realiteit.

De menselijke contour vervaagt door een handeling. Het lokt de levendigheid uit van het lichaam. Die nieuwe verbinding creëert een andere kijk op het object en op onszelf. Hetzelfde object in een bepaalde context betekent iets anders wanneer de context verandert. Door een beeldend hergebruik zien we meerdere betekenissen ontstaan van het object en van onszelf.

Series zoals bv. “You Look Like Me” en “She Was Here” incorporeren deze objecten als herinnering aan de kwaliteiten van oudere kunstvormen zoals de architecturale zuil, de sculpturale vorm, het tekenachtige schrift. Ze gaan deel uitmaken van het fotografisch beeld. Doordat de grenzen tussen verschillende artistieke media vervagen waardoor object en figuur samenvallen, wordt er een nieuwe strategie verkend om het reële – dagelijkse te verbinden met het theatrale – de verbeelding.

JET DE KORT

“Sculptural Acts” and “Landscapes”, Annelies A.A. Vanbelle, 2024

Jet de Kort’s work is constantly evolving, yet she continues to use her very own, tightly directed but also playful visual language. During the corona period, she discovered, not necessarily searching but rather guided by serendipity, the possibilities of the medium of photography. You would think that this is a strange step for someone who enjoys working in space so much. But a lot is happening in her photos. Perhaps even more than previously happened in the installations.

In these Sculptural Acts, Jet de Kort not only integrates her sculptures, but also everyday objects and actions, and her own body, which she uses as a streamlined object in the whole. We see bright blue disposable gloves, a small ladder, a bright orange tub, a dripping towel, a blackboard and blackboard chalk, drawings, tall paper columns, a pair of trestles, water that gushes and breaks the arrangement erratically like an uncontrolled splash of paint on a painting.

These are matters that seem incompatible at first glance, but through the skillful hand of Jet de Kort they manage to tell a shared story. Although you should not immediately have any illusions that you will be able to understand this intellectually, you should rather be guided by the intuitive associations, which will play cat and mouse festively with your ingrained assumptions. A whole world opens up with players who interact with each other completely unexpectedly. If you try to weave a storyline out of it, the artist always provides a plot twist that leaves you with a mysterious loose end.

Daring game

A leading role is reserved for the body of the artist herself. Very often just a hand, subtly perforating the silence of the inanimate objects; sometimes also the entire body that is draped anonymously around an object, motionless but tightly directed, until it becomes almost as motionless as the dead objects around it. Humor is never far away with Jet de Kort. She composes her compositions with the utmost seriousness and care – you can tell – but always around the corner is the wink, the audacious play with the viewer. Is it her in the photos? Of course. But she enjoys deliberately leaving this aside here and there, almost playing a kind of hide-and-seek with the viewer.

Although in other photos she is not too shy to break that, quickly jumping up from the ground, playfully curling up under a parasol or only half hiding behind an art object. In the new series Beyond The Boundary she takes it one step further: she goes outside for the first time and stages a kind of cinematic stills in the middle of the landscape, in which she herself is the only main actor. Strange scenes, in which she can be seen lying back, in bizarre outfits, with a bowler hat against a misty desolate background, or lonely under a parasol in a leafy park forest. The body here takes on something very static, and seems to contrast with the liveliness of the nature around it, completely contradictory to how you would normally expect it. This counter-dynamic is a law that can be discovered in each of de Kort’s works.

Meditative

Although modesty characterizes Jet de Kort’s work, we still detect a great desire for communication. Not a gratuitous exchange, but an alliance in which the viewer and the maker first explore, and then suddenly become hopelessly devoted to each other’s language and idiom. Jet de Kort is a seductress, and she does it so refined and controlled that you don’t realize it at first. The attractiveness lies as much in the playful lightness and the many white spaces as in the interesting sculptural forms that she consciously introduces into the photographic image. You could say that the work and the artist mirror each other, in their intense desire for new strategies to connect with the world. This is always done in such an unselfish and subtle way that every image is incredibly intriguing.

Beyond The Boundary, 2023 — present

Sculptural Acts, 2020 — present (Blue Notes, Just A Moment, She was Here, Horizon, Underneath The Canopy, You Look Like Me)

Sculptural Spaces, 2015 — present

TEKST 2

2020 – heden : “Sculptural Acts”

Vanuit de relatie tussen object en lijn ontstonden in enkele werken de weergave van een moment. Het stilstaand beeld (eigen aan sculptuur) deed beroep op beweging. Het object als oorzaak van beweging van de figuur werd aanleiding tot sculpturale handelingen in een fotografische presentatie.

2015 – heden: “Sculptural Spaces”

Geboeid door de manier waarop wij onze omgeving construeren en welk leven daarin schuilt, ontstaan vanaf 2015 sculpturale ruimtes die bestaan uit lijnen, leegtes en objecten. Het contact onderling en de relatie met de ruimte is een focuspunt. De betekenis van de lijn wordt mede bepaald door wat er rondom haar gebeurt. Wanneer haar functie als afbakening wordt doorbroken, heft een begrenzing zich op. 

1987 – 2002 : “in situ“

2002 – “Shortcut”: park van Puurs
Aanwezig: een wandelpad als afsnijding dat spontaan ontstaan is door bezoekers van het park.
Materiaal: tennis-brick
Positionering: 2 lijnen liggen als een architecturale tekening, als fundamenten langs beide zijden van dit pad.
Tentoonstelling: “Fieldwork & sculpture”
Curator: galerij Francis Van Hoof, Puurs

1999 – “Tell Me A Story” : Carrara, Italy.
Aanwezig: in een dorp vlakbij Carrara stond een leegstaand pand met in de kamer een oude tafel. Aan één zijde van de kamer was een dubbel raam.
Het dorp ligt in een kom tussen de heuvels. Op de daken waren nog TV-antennes aanwezig. 
Materiaal: op de tafel ligt als zendtuig een beeld in marmer met een lijn van rubber
Foto’s: een gelijkaardig “zendtuig” gefotografeerd in een Vlaams landschap. 
Positionering: de plaatsing van de foto’s op de muur is een kopie van het raam in de kamer.
Tentoonstelling. “Notte e Giorno”
Curator: atelier SGF scultura

1990 – “Tombe – Tempo” : domein Kasteel van Halle-Zoersel
Aanwezig: de kruising van 2 wandelpaden.
Materiaal: gestapelde turfblokken tegen een houten constructie.
De wanden binnen zijn willekeurig beplakt met kranten als een knipoog naar de oude Egyptische schriftuur.
Binnen is centraal een open vierkanten uitsnijding in het dak waardoor regen, wind en bladeren naar binnen kunnen komen. Buiten staan 4 zuurstofflessen.  
Positionering: het werk staat centraal op de kruising van 2 wandelpaden. Daardoor lopen de paden door het werk verder.
Tentoonstelling: “Zoersel ’90”
Curator: Bart De Baere, directeur Muhka
Citaat:
“Tombe-Tempo” overspant een vierarmig wandelpad in het bos. Op het houten geraamte zijn turfblokken gestapeld die de relatie leggen met het levende bos en het verleden. Het heden wordt benadrukt in de binnenzijde van de ‘mastaba’. De wanden zijn willekeurig beplakt met kranten en zijn tegelijkertijd een knipoog naar de meer consistente oude Egyptische schriftuur.”
Luuk Rademakers, 1990

1987 – “Confrontatie” : Conscienceplein, Antwerpen
Aanwezig: de kruising van lijnen op het plein
Materiaal: 3 identieke beelden in metaal.
Positionering: beeld geplaatst als concentrische cirkels, schaduwen als tijdsverloop.
Tentoonstelling: “Monumenta” – Beeld in de Stad, 19de Biënnale Middelheimmuseum, Antwerpen
Curator: Menno Meewis, voormalig directeur Middelheimmuseum.
Citaat:
“De installatie gaat een relatie aan met zijn omgeving. Het betekende een spiegeling van de stad aan haar oorsprong.
Tussen de drie beeldelementen ontstaat een intimiteit, een dialoog. Je kunt in het werk treden. De mens staat er centraal tussen de drie constructies die een correcte, op elkaar inwerkende en elkaar aanvullende opstelling hebben. Het schaduwbeeld introduceert tijd: de platen metaal die schuin geplaatst staan, registreren op een eigen wijze de loop van de zon.”
Luuk Rademakers, 1990

All content © Jet (Henriëtte) de Kort 2020.